දුටිමි වෙළෙන්දියක...

බඩට අහරක් නැතිව

සිතට නිවනක් නැතිව

උදේ රෑ වෙහෙසෙමින්

විදී දුක් වේදනා...

නොනැවතී කෑගසයි

උගුර ලේ රස දැනෙයි

හිතෙන මුත් අත්හරිනට

අහිමි වේ ලාබයම...

වැහි කලෙත් ඉඩොරෙත්

කියා වෙනසක් නැතේ

කකුල් නම් වාරු නැත

සිතේ වාරුව ඇතේ...

නුබ ගෙදර යන තුරා

සිටිති මග බල බලා

නුබේ කිරි දරු පැටව්

කුසගින්න ඉහ දරා...

හෙට උදේ ඉර උදා

වන්ට පෙර යළිත් නුබ

එළවලු බර කරට ගෙන

රැගෙන යයි මහ මගට...